Die Bürgschaft - auf Wienerisch

    Diese Seite verwendet Cookies. Durch die Nutzung unserer Seite erklären Sie sich damit einverstanden, dass wir Cookies setzen. Weitere Informationen

    • Die Bürgschaft - auf Wienerisch

      Hab Suche benutzt und nichts gefunden.
      Hat unser Lateinlehrer heute vorgetragen und alle haben sich zerkugelt :D
      Werden wahrscheinlich nicht alle (oder nur wenige) verstehen

      Text von Toni Krutisch

      Der Guatsteher (Die Bürgschaft)

      Zum Dyonisos, dem Tyrann von de Griechen,
      is der Moräus mit an Dolch hingschlichen,
      aber wia er si so zubedrängt
      and an's Stechen net amal no denkt,
      ham eahm scho de Kiberer derglengt.
      Da sagt der Tyrann: "Hab i di, du Strolch!

      Speib, was hast' denn machn wolln mit'n Dolch?"
      Mant der Moräus: "I bin a ehrlicher Knopf,
      aber i sag's - und sollt mi der Teifel holn:
      Ja - Pülcher - i hab di hamdrahn wolln!"
      "Aha!" schreit der Tyrann, "du pestigs Luader,
      i hab's glei gwusst, du bist ka Guater.

      Aber bei mir, du Sandler, host die vergogelt
      dafür wirst' jetzt an's Kreiz angnagelt."
      Da winselt der Moräus ganz dasig: "Oh mei',
      wia kann ma nur so nachtragend sei'?
      Der macht, wia wann i eahm weh'tan hätt,
      derweil war i zum Stechn eh viel z'bled.

      Wann i net so patschert war, du Pippn,
      hä'st' den Feitl scho lang zwischen de Rippn.
      Aber wanns' mir scho nehmen willst mei Lebm,
      kunnterst mir vurher a Gnade no gebm:
      Wann i gach sterbert, war des saubled,
      weil heite mei Schwester de Hochzeit hätt.

      Lang gnua hätt's ja gsuacht, de schiache Zechn,
      und jetzt hat's an gfunden, eh so an wechn,
      der is so deppert und packt's als a blinder
      und spielert den Vater für ihre drei Kinder.
      I warert ihr Beistand, und wann i net kann,
      rennt ihr der Weh vielleicht wieder davon.

      Drum tät i di bittn: Lass mir mei Pflicht no erfülln,
      wann's vorbei is, kumm i z'ruck und erfüll dir dein Willn,
      nachher lasst mi halt bratn am Kreiz in der Sunn.
      "Was warst denn so deppert," sagt drauf der Tribun,
      "hä'st' halt mit dein Dolchstoß zuagwart' bis murgn,
      dann hä'st' wegn der Hochzeit jetzt kane Surgn.

      Wer mit'n Feitl spielt, der verbrennt sie die Klebeln.
      drum halt jetzt dein Maul und her auf mit'n Keppeln.
      I bin der Dyonisos, aber du glaubst, i hass Ottl,
      lassert i di jetzt gehn, dann war' i a Trottl!
      Du hast do an Klopfer, wia stellst dir des vur?“
      Drauf mant der Moräus: "Jetzt hern S' amal zua!

      I hättert an Freind, der stingert mir guat
      und bleibert als Pfand da, derweil i bin furt."
      Und wirklich, der Freind is bereit zu der Hackn
      und sagt: "I vertrau dir, du wirst's derpackn.
      Aber daß d's waát, dei Wurt, des muaßt haltn,
      wann i statt dir ei'geh, sag i's deiner Altn.

      Und was dir dann bliaht, kannst dir ja denken."
      "I kumm scho z'ruck", sagt der Moräus, "liaber lass i mi hängen!"
      Da spricht der Kenich: "Daß's net allerweil haßt,
      i bin a Tyrann und a pestiges Gfrast,
      so gib i halt nach deiner Bitte.
      Aber weh eich, i kneiß a Petite,
      dann kennts eich, es zwa altn Spezln,
      glei de Baner anzeln z'sammenkletzln.

      Und jetzt schleich die zur Hochzeit, aber geh net in d' Bliah,
      i ghalt mir derweil den Haberer statt dir,
      bevur dreimal de Sunn scheint, hängt er am Steckn,
      und wannst du bäulisierst, dann muass er verreckn!"
      "Bei mir hast' di' 'teischt, i lass eam net stockn",
      sagt der Moräus und macht si auf d' Sockn.

      Durt hat er als Beistand ganz schnell unterschriebm,
      aber trotzdem is er dann do picknbliebm
      und hat gfressn und gsoffn und 'kudert und glacht,
      und de Remasure hat 'daürt zwa Tag und zwa Nacht.
      Wiarer mit an deppertn Schädl erwacht in der Hapfm,
      fallt eahm der Freind ei' - da haut eahm der Schreck aus de Schlapfm.
      Zwölf Stund hat er nur mehr bis zum Abendrot,
      und wann er net z'rechtkummat, is der Haberer tot.

      Ohne Abschied, ohne Fruahstuck und ohne Rasiern
      schleicht er si furt und fangt an zum marschiern.
      Da fangt's an zum trepfeln, dann regnet's und schitt's,
      doch er hatscht weiter bei Sturm, Dunner und Blitz.
      Aber wia er zum Fluss kummt, da verliert er den Reis,
      De Bruckn is weg - was tu i, oh Zeus?

      Wia soll i da drüber, i hab ka Schinakl,
      und bei den Wellngang schwimmen, na, des is a Hackl!
      Aber's bleibt eahm nix über, er muass durch des Wasser,
      also hupft er halt eine, er wird eh immer nasser,
      und raft mit de haushochn Wogn.
      Und x-mal hätt's eahm bald abe'zogen,

      aber er tuat betn und bittn und sempern,
      und der Zeus hat a Mitleid und lasst eahm net schlempern.
      So kummt er mit Ach und Krach ume,
      kräult ausse, sagt: "Wann i mi tumme',
      kumm i no vur'n Abendrot eine in d' Stadt.
      Der machert an Fotz, der Zwiefelkrowat!"

      Und weiter rennt er mit'n patschnassen Frack,
      wia wann eahm scho sitzert der Ginkerl im Gnack.
      Da versperrn eahm auf amal Räuber den Weg.
      "Schleichts eich", schreit er, "i hab ja an Dreck.
      Des anzige, was i no hab, is mei Lebm,
      und des muaá i heite mein Kenich no gebm!"

      Aber de kräuln eahm net abe und wolln eahm derschlagn,
      da geht er presant, da platzt eahm der Kragn,
      er gibt an a Tetschn, den zweitn an Schuss,
      den dritten an Magenbeigl voller Genuss,
      den vierten an Ferschler und kauft eahm an Reider,
      de andern verkummen - und er rennt scho wieder.

      Aber sche langsam werdn bleiern de Haxn,
      er wird miader und miader, es kachn de Flaxn,
      und er denkt si: "Kummt des von dem Jaukn,
      oder hätt i net solln so viel raukn?"
      Doch er jappelt weider auf d' hinichn Schleich,
      de Sunn geht scho abe, der Himmel wird bleich.

      Da kummt er zum Stadtrand mit hängender Zungen
      und denkt nur des ane: "Gelungen, gelungen!"
      Da kummt eahm sei Hausmaster no in de Qür
      und schreit: "Du rettest dein Freind nimmermehr!
      Zu spät, sie ziagn eahm scho aufe auf's Kreiz,
      rett du dir dei Lebm und verduft in de Schweiz!"

      Doch er gibt net nach, reisst si no amal z'samm,
      spuckt in de Händ und sagt: "Glei wer' ma's habm!"
      und start' wia der Nurmi in d' Stadt.
      Durt zaan s' den Freind auf's Kreiz aufe grad,
      und der Tyrann, der hänselt eahm immer:
      "Na, Depperter, dei Spezi kummt nimmer!"

      "Der kummt", rechelt der Freind, obwohl er's net glaubt,
      auf amal siacht er von Weidn, wia's staubt,
      da kummt aner ghatscht, stesst auf d' Seitn de Leit,
      und brüllt: "Machts mir Platz, i hab ja ka Zeit!"
      Da schreit der Freind voller Freid: "Haladara!
      Was sagst' jetzter, Tyrann, der Moräus is da?"

      Den Tyrannen fallt abe vur Enttäuschung des Ladl,
      er glaubt, er tuat tramen, und zwickt si ins Wadl,
      aber es is wahr und wirklich ka Tram,
      da Moräus is frank wieder daham.
      "Freindschaft" schreit der Moräus, "geht mir über alls,
      jetzt bin i da, Freind, und rett dir dein Hals!"

      Und de zwa falln si vur Rührung so lang in de Arm,
      dass d' Leit umerdum scho glaubm, de san warm.
      Der Tyrann, der steht danebm und sinniert:
      "Der Moräus, des Hundsviech, der hat mi blamiert,
      jetzt kann i nix tuan wia vertuschn mein Gizzi",
      und schasfreindlich sagt er: "Es seids mir zwa Strizzi,

      i mecht eich sche bittn in derer Stund:
      Nehmts mi als drittn in eichern Bund!"
      Da sagt der Moräus zum bekehrten Tyrann:
      "Du, des is leiwand, mir brauchn eh an,
      Niserl, scheib eine, uns du net pflanzen,
      du wirst unser Dritter - beim Preferanzen!"